Przemyślenia Pana Kluska

Nie wiem czemu, ale w ciągu ostatnich miesiącach bardzo często odwiedzam miejsca w których byłem z K. 

Lubię te miejsca, mam z nimi mnóstwo miłych wspomnień. Mnóstwo uśmiechu, mnóstwo radości. Są miejsca gdzie pierwszy raz byłem sam ale... Większość odwiedzanych miejsc w ostatnim czasie było tych, w których byłem z K. Uwielbiam je. Wręcz kocham. Dzisiaj jestem w Pszczynie, byłem tu kilka lat temu z K. najpierw na rowerach a później przyjechaliśmy tu pociągiem. Było fajnie... Jak przyjechaliśmy pociągiem, to wtedy był taki poważniejszy kryzys. Tak siedzę na górce, na której wtedy siedzieliśmy i wszystko przelatuje mi przed oczami... Jak się uśmiechaliśmy idąc przez park, jak byliśmy w zagrodzie żubrów, jak snuliśmy plany na przyszłość... Ciężko...

Nawet nie wiem jak te trzy tygodnie urlopu strzeliło...

Pierwszy tydzień urlopu minął mi na rowerze. Pojeździłem po Gliwicach, samemu mi się nigdzie dalej nie chciało jechać. Z resztą jakoś nie było okazji. Miałem w planach zrobić 1000 kilometrów, a zrobiłem... Nie ważne, nie ma się czym chwalić. Mój kompan wycieczek, w moim pierwszym tygodniu urlopu, chodził do pracy, więc sam nie pchałem się w dalsze wycieczki.

Drugi tydzień zaczął się od tatuaży. Zrobiłem dwa nowe, niektórzy widzieli jeden, drugi zobaczyli tylko nie liczni. Ci, co go mieli zobaczyć to go widzieli. Reszta nie musi. Mam już plan na dokończenie go, ale to już w przyszłym roku. W tym roku nie będę więcej tatuaży robił. Mam 4 i to póki co wystarczy. W drugiej części tygodnia, po 8 latach od wprowadzenia się tu gdzie mieszkam, zebrałem się do pomalowania kuchni i pokoju. Kuchnię miałem pomalować będąc jeszcze z K., ale albo nie było czasu, albo nam się nie chciało, albo nie było pieniędzy na farby, albo na urlop jechaliśmy w Kujawsko-Pomorskie. No ale trzeba było, więc z I. kupiliśmy farby, zabezpieczyliśmy wszystkie "nieruchome" części mieszkania i, w prawie trzy dni udało się z tym uporać.

No i zaczął się ten najbardziej wyczekiwany tydzień, wyjazd do Wisły. Ja, I. i jeszcze 4 inne osoby, miało nas jechać 8 osób, ale dwie osoby w ostatniej chwili zrezygnowały. Pierwszy dzień w Wiśle minął nam na zakupach, ogarnięciu prowiantu na następny dzień. Po powrocie do domków, odpaliliśmy grilla, otworzyliśmy piwa i nie tylko i korzystaliśmy z urlopu. Były śpiewy, tańce i żarty, wszystko to co lubię. 

Drugi dzień to... Czantoria, kolejny raz, uwielbiam a może i kocham tę górę. Najpierw ponad 10 kilometrów spaceru, jakoś trzeba było tam dotrzeć. Ustalając wyjazd zdecydowaliśmy że samochody i rowery zostają w domu. Tak więc czekał nas spacer. Będąc pod samą Czantorią, widząc wzrok moich towarzyszy mówiący "Kurwa! Zajebiemy Cię!", czyżby byli pierwszy raz na Czantorii?, stwierdziłem, że robimy pół godziny przerwy i ryszamy. Dwie osoby w trakcie przerwy zrezygnowały ze wspinaczki i wybrały kolejkę, amatorzy z Wrocławia. We czwórkę ruszyliśmy w górę. Pierwsze trzysta metrów poleciało "z górki". Po około pięciuset metrach, robimy przerwę na uzupełnienie płynów, przegryzienie bananów, w sumie zjedliśmy ponad kilogram, ale co tam. Ja oczywiście musiałem zapalić, bo to ja. Czekała nas teraz najgorsza wspinaczka, kto był ten wie jak wygląda ostatnie około trzystu metrów, prawie pionowo. No i dotarliśmy, tradycyjne piwko na szczycie, zasiedzieliśmy się trochę na górze i już sił na dalszą drogę nie było, więc zjeżdżamy kolejką i idziemy na pociąg. (Tak swoją drogą, wiem że K. ze swoim S. byli na Czantorii i... cały czas zastanawiam się czy oni na nią weszli czy wjechali? Znając K. i jej lenistwo to wjechali)

Trzeci dzień to wycieczka na Zaporę Wiślaną, tam idę tylko ja i I. reszta zostaje w domkach, padli po wycieczce na Czantorię. Jak każdy, I. dała się wkręcić, że Mała Zapora to, ta główna zapora. Kilka zdjęć i ruszamy dalej. Na tej głównej Zaporze, robimy pół godzinny odpoczynek i idziemy przez las, szlakiem czerwonym, na Wisłę Malinkę. Tam zasiedzieliśmy się kilka ładnych godzin no i trzeba było wracać.

Podsumowując wypad do Wisły, trzy dni, przechodzone ponad 65 kilometrów, ponad 190 000 kroków, miłe wspomnienia, duuuuuuużo zdjęć i kilka pamiątek. 

Niedługo tam wrócę, w sensie do Wisły. 

Coś mnie naszło. Od kilku dni całkiem normalnie piszę z pewną osobą. Jest to u nas mega rzadkie, także jest to powód do zadowolenia, że umiemy normalnie pisać.

Ale nie o tym chciałem napisać.

Jakoś mnie tak naszło, takie przemyślenia wieczorno-nocne.

Zastanawialiście się czemu ciągle słuchamy "Ty zasługujesz na miłość", "ja nie zasługuję na Ciebie" itp itd etc? Czy nie jest tak, że każdy z nas zasługuje na miłość? Morderca, złodziej, rozwodnik, niepełnosprawny, gej, lesbijka jednym słowem każdy. Czemu ludzie którzy chcą być kochani, nie znają tego uczucia. Chociaż może nie tyle, że nie znają. Bardziej chodzi mi o to, że nie czują tego uczucia. Boją się pokochać, boją się być dla kogoś całym światem. Czasami mam wrażenie, że ja też tak mam. Boję się otworzyć na kogoś innego niż K. Tylko dlaczego? Bo się boję, że znowu ktoś zawiedzie moje zaufanie? Czy może boję się, że nie będę w stanie dać komuś tego czego ta osoba by chciała? Co z tego, że się z kimś spotykam? Co z tego, że się staram? To wszystko na marne, bo osoba z którą tak naprawdę bym chciał spróbować mnie nie chce. 

Właściwie co to znaczy, że ktoś nas chce czy nie chce? To nie działa przecież na zasadzie "Ja chcę tego i ten będzie mój", w moim wypadku odmieniamy przez przypadek kobiecy. 

Czego ja się boję? Że, znowu ktoś moją swobodę ograniczy do minimum? A może tego, że w końcu poczuję się dla kogoś ważny? Nie pomogę wam i nie udzielę odpowiedzi na te pytanie, bo sam jej nie znam.

Wybaczcie, że tak długo mnie nie było ale wiecie, urlop, nowe tatuaże, malowanie mieszkania no i rower. Nie miałem weny, miałem pustkę w głowie. Kilka dni się zbierałem do napisania czegokolwiek. Kilka dni temu było bardzo blisko, załamałem się psychicznie po kilku wiadomościach z K., zobaczyłem wtedy, że mogę tak naprawdę liczyć tylko na jedną osobę... Przyjaźń jest przereklamowana, nie miłość tylko przyjaźń...