Przemyślenia Pana Kluska

Coś mnie naszło. Od kilku dni całkiem normalnie piszę z pewną osobą. Jest to u nas mega rzadkie, także jest to powód do zadowolenia, że umiemy normalnie pisać.

Ale nie o tym chciałem napisać.

Jakoś mnie tak naszło, takie przemyślenia wieczorno-nocne.

Zastanawialiście się czemu ciągle słuchamy "Ty zasługujesz na miłość", "ja nie zasługuję na Ciebie" itp itd etc? Czy nie jest tak, że każdy z nas zasługuje na miłość? Morderca, złodziej, rozwodnik, niepełnosprawny, gej, lesbijka jednym słowem każdy. Czemu ludzie którzy chcą być kochani, nie znają tego uczucia. Chociaż może nie tyle, że nie znają. Bardziej chodzi mi o to, że nie czują tego uczucia. Boją się pokochać, boją się być dla kogoś całym światem. Czasami mam wrażenie, że ja też tak mam. Boję się otworzyć na kogoś innego niż K. Tylko dlaczego? Bo się boję, że znowu ktoś zawiedzie moje zaufanie? Czy może boję się, że nie będę w stanie dać komuś tego czego ta osoba by chciała? Co z tego, że się z kimś spotykam? Co z tego, że się staram? To wszystko na marne, bo osoba z którą tak naprawdę bym chciał spróbować mnie nie chce. 

Właściwie co to znaczy, że ktoś nas chce czy nie chce? To nie działa przecież na zasadzie "Ja chcę tego i ten będzie mój", w moim wypadku odmieniamy przez przypadek kobiecy. 

Czego ja się boję? Że, znowu ktoś moją swobodę ograniczy do minimum? A może tego, że w końcu poczuję się dla kogoś ważny? Nie pomogę wam i nie udzielę odpowiedzi na te pytanie, bo sam jej nie znam.

Wybaczcie, że tak długo mnie nie było ale wiecie, urlop, nowe tatuaże, malowanie mieszkania no i rower. Nie miałem weny, miałem pustkę w głowie. Kilka dni się zbierałem do napisania czegokolwiek. Kilka dni temu było bardzo blisko, załamałem się psychicznie po kilku wiadomościach z K., zobaczyłem wtedy, że mogę tak naprawdę liczyć tylko na jedną osobę... Przyjaźń jest przereklamowana, nie miłość tylko przyjaźń...

Zastawialiście się kiedyś ile byście byli w stanie zmienić w sobie by ktoś was pokochał? Czy istnieje coś takiego jak "bezwarunkowa miłość"? Czy bylibyście w stanie iść na kompromisy jeśli chodzi o miłość? Jeśli tak, to na jakie?

Ja wiele razy słyszałem "Fajny jesteś ale nie pasuje mi Twój kolczyk w wardze", "Podobasz mi się ale nie mogła bym być z kimś kto ma tatuaże", "Nie mogła bym być z Tobą bo jesteś za inną drużyną". Raz nawet usłyszałem, że "My pasujemy do siebie tak bardzo, że ten związek byłby za słodki". Od zawsze byłem nauczony, że w miłości trzeba iść na kompromisy, sam byłbym w stanie zrezygnować z dość dużej ilości rzeczy by być szczęśliwy, nie mówię, że teraz nie jestem, bo jestem szczęśliwy. Nie umiał bym jedynie zaakceptować takiej kontroli jaką miała K. za dużo i za bardzo kontrolowała, nie tylko związek ale też moje życie, nie mogłem chodzić na piwo z kumplami, nie mogłem chodzić na rower z D., nie mogłem nic, dlaczego? Bo jej się nie podobało? Bo sama miała tylko jedną przyjaciółkę? Nie wiem. Wiem tylko tyle, że aby związek był zajebisty potrzeba kompromisów, zaufania i rozmowy. Nie koniecznie na tematy życiowe, trzeba umieć zauważać, że każdy z partnerów chce mieć trochę wolności w związku. Inaczej oboje będą się "dusić" w takim związku. 

Chyba mi się urlop przyśpieszy, okaże się w poniedziałek lub wtorek.

Jakiś czas po rozstaniu z K. spotkałem kogoś, kto był całkiem ważną dla mnie osobą. Pracując razem z tą osobą, coś do niej "poczułem"? Nie wiem jak to nazwać, bo niby była K. niby gdzieś tam w serduchu była A. ale znalazło się też miejsce dla niej, niby w pracy było fajnie, niby były uśmieszki itp ale czegoś zabrakło. Po kilku latach przez całkowity przypadek się spotkaliśmy i... No i właśnie, chyba odrobinkę przesadziłem... Chciałem więcej, chciałem ją pokochać, uszczęśliwiać, chciałem pokazać że jest wartościową osobą ale nauczony doświadczeniem, chociaż może przez strach stałem się kimś zupełnie innym, zaczęły się awantury przez messengera, coraz częściej milczeliśmy, jak już się któreś odezwało to dość szybko, mimo szczerych chęci, kończyliśmy rozmowę. Czemu taki tytuł? Może dlatego, że nie chcę okazywać jak bardzo mi zależy? Jak mnie denerwuje gdy wrzuca zdjęcia z innymi facetami? Przelatuję, lajkuję i staram się nie patrzeć. Uwielbiam na nią patrzeć, na jej uśmiech, na jej oczy. Wiem że nigdy między nami nie będzie tak jakbym chciał no ale... Domyślam się, że jak to przeczytasz to nie będziesz wiedziała co napisać, lub napiszesz że nie powinienem tego pisać, nie tutaj, nie dla wszystkich. 

Z A. nic się nie zmienia, niby napisała że przez około dwa tygodnie będzie z nią utrudniony kontakt, niby wiem a jednak brakuje mi naszych całodniowych rozmów. 

Kolano daje się coraz bardziej we znaki, o kręgosłupie nie wspominam, jeszcze tydzień, niech wytrzymają jeszcze tydzień! Odliczam dni do urlopu. Już jest coraz bliżej, już go czuję. 

Co z K.? Nie mam pojęcia, jakoś mnie to coraz mniej obchodzi, niby podgląda mnie na instagramie, niby ona się interesuje, chociaż czasami mam wrażenie że robi to by mieć kontrolę, ale ja się już nie interesuję. K. jest osobą pełną sprzecznych uczuć, tyle czasu po rozstaniu a ona nie potrafi szczerze i po ludzku pogadać. Tyle wdzięczności i szacunki po 8 latach bycia razem. 

Trochę mnie nie było, nie miałem weny i ochoty pisać. Staję powoli na nogi po ostatnich problemach. Jest coraz lepiej.

Od zawsze uwielbiam chodzić w trampkach, nie wyobrażam sobie by w okresie letnim nosić inne buty. Nie pamiętam od kiedy jestem zakochany w wysokich, czerwonych trampkach. Nigdy nie kupiłem innych, chyba że 15/16 lat temu mi się zdarzyło. 

Z trampkami mam bardzo miłe wspomnienia. A. w sumie poznałem "od trampek", tak dziwnie to brzmi ale pierwsze co ujrzałem to były trampki, nie pytajcie w jakiej to było sytuacji. Z A. można powiedzieć że rozstałem się też przez trampki, od zawsze jarają mnie kobiety chodzące w trampkach. Takie moje zboczenie. 

Zbliżają się wakacje, w sensie mój urlop. Mam na niego bardzo zacny plan. Nie jak K. która swój urlop spędzi pewnie na chodzenie z S. po mieście. Czasami mi się wydaje że dla S. ważniejsza jest pewna gra niż cokolwiek innego. Ostatnio doszły mnie słuchy że pod nieobecność K., S. targa po mieście inne dziewczyny. Ma facet powodzenie. Podziękowałem za tę informację, powiedziałem memy rozmówcy, że ta informacja odmieniła moje życie i poprosiłem by więcej mnie nie informował co się u nich (w sensie u K. i S.) dzieje, niech on ją zdradza przy każdej okazji, wisi mi to. Jak to mówią "Karma wraca".

Następny tydzień pracy zaczynam od niedzieli, kończę w sobotę. Kiedy ja odpocznę?

Czym dla was jest pasja? Czymś na zabicie czasu czy czymś, czym żyjecie? Jak spędzacie wolny czas? Siedząc w domu czy jakoś aktywnie? Ja swojej pasji oddaje nie tylko wolny czas ale też i zdrowie. Dla pasji potrafię poświęcić cały weekend. Przez bardzo długi czas ograniczałem swoją pasję do dwóch wypadów w miesiącu, teraz jak tylko pogoda pozwala śmigam na rowerze, tak moją pasją jest rower, co weekend. Czy to jakieś dalekie wycieczki czy też po swoim mieście. Rowerzyści, Ci prawdziwi, z biegiem lat nauczyli się kultury na drogach. Oczywiście Ci "szosowi" nadal są "panami na drogach", bo mają droższy sprzęt, bo jeżdżą szybciej od "miejskich" czy też "górali". Wkurza mnie gdy taki "szosowy" śmignie koło Ciebie i ani "cześć" ani "lewa w górę". Tak, niektóre zachowania przejeliśmy od motocyklistów. Niestety na drogach rowerowych pojawiq się coraz więcej "niedzielnych rowerzystów" którzy nie tylko kulturę rowerową mają gdzieś ale i przepisy ruchu drogowego. Drodzy rowerzyści, pamiętajcie, lewa w górę i szerokości.