Przemyślenia Pana Kluska

Nie tak dawno A. napisała mi, że po rozstaniu z K. odżyłem. Otóż tak, odżyłem, jestem tym chłopakiem którego zarówno A. jak i K. poznawały i pokochały, w tym drugim wypadku słowa "kocham" taki pewny nie jestem. Nie wiem czrmu. Od prawie półtorej roku stawałem się coraz bardziej sobą, w końcu nie słuchałem "po co Ci to?", "Za stary jesteś", "co ludzie powiedzą" itp itd etc. Przestałem się przejmować tym co ludzie o mnie pomyślą, spełniam swoje marzenia, te większe i te mniejsze. W końcu jestem taki jakiego siebie lubiłem. Będąc z K. nie udawałem że jestem inny, tłamsiłem w sobie swoje prawdziwe "ja". Spytacie czemu? Nie wiem, może dlatego że bardzo mi zależało na K., można zaryzykować że zrobiłem to z miłości. Tak bardzo kochałem K. że byłem w stanie stłamsić to co jest oczywiste w miłości, czyli akceptację drugiej osoby takiej jaka jest. K. chyba nie potrafiła tego zaakceptować, że ja nie przejmuję się tym co ludzie o mnie myślą. Teraz jestem w pełni sobą i takiego muszą mnie zaakceptować. Są osoby które już to zrobiły i to daje mi siły do walki, do walki o lepsze jutro. Walczę by spełnić swoje największe marzenie. 

Mieliście tak, że łatwiej zrezygnowaliście z kontaktu z kimś, z kim spędziliście kilka ostatnich lat, niż z kimś, z kim nie widzieliście się przez x lat?

Ja tak mam, łatwiej przyszło mi zerwać kontakt z K. z którą byłem przez 8 lat niż z A. której nie widziałem przez około 10 lat.

Niby chcemy się spotkać a unikamy tego jak ognia, po każdym niewypale jeśli chodzi o spotkanie, powtarzam sobie że to był ostatni raz kiedy piszę z nią by się spotkać. Co z tego wychodzi? A no właśnie nic. Naiwnie wierzę że tym razem się uda. Później przychodzi złość na siebie, zastanowienie "czemu?" no i odwieczne pytanie "Po co ja chcę się z nią spotkać?". No właśnie! Po co? Mamy dość dobry wirtualny kontakt, nawet się dogadujemy, a oboje robimy sobie złudne nadzieję że może w końcu. Czasami mam wrażenie że ranimy siebie nawzajem tymi planami. Czy tak jest? Nie wiem. Nadal mam nadzieję. 

Jak już wtrąciłem A. do bloga. 

Pewnie mieliście "szczeniackie" miłości, któż ich nie miał? Jak to u was jest? Przeszło wam? Ja czasami mam wrażenie, że mi nie przeszło. No ale po chwili zdaję sobie sprawę, że w tym prawdziwym życiu nie istnieje, jak to w jednej bajce nazwali, "Zing". Mam do niej słabość i tego nie ukrywam ale czy to miłość? Może tylko złudne nadzieję, że potrafię kochać? Może mylę przyjaźń z miłością? Jako facet mam do tego prawo. Może też wydaje mi się tak, bo każda kobieta z którą się spotykałem, nie była zazdrosna o żadną tak bardzo jak o A.? Nie ważne czy to była K. czy inna. Wszystkie najwięcej pretensji miały nie o ostatnią, tylko o A. Dziwne to trochę jest. 

Idę spać, wy pomyślcie nad tym co napisałem.

Zastanawialiście się kiedyś co by było gdybyście mieli "maszynę do naprawy jednego błędu"? Nie mylcie proszę z "wehikółem czasu".Mam na myśli błąd z sekcji "błędy życiowe". Jaki błąd byście wybrali? Błąd lenistwa w nauce? A może błąd odejścia? 

Ja sam tak niedawno nad tym myślałem i wiecie co? Za dużo tych błędów było, by wybrać jeden. Nie umiem wybrać czy zaczął bym się uczyć czy... 

Kilka/kilkanaście lat temu za szybko się poddałem w pewnej ważnej sprawie, za szybko odpuściłem i to bardzo, nie tylko mnie, bolało. Prze, kolejnych kilka lat udało mi się nie wracać do tamtego dnia. 

Czy to byłby ten błąd który bym naprawił? Nie wiem, nie wiem czy miała by sens ta naprawa. Czy może jednak wybrać coś innego? Może zamiast biegania za piłką wybrałbym naukę? Może teraz byłbym w innym miejscu? Może byłbym szczęśliwszy? Ale czy byłbym tym kim teraz jestem? 

Może być tak, że żadnego błędu nie powinienem naprawiać, w końcu każdy , nich nauczył mnie czegoś nowego, nabrałem doświadczenia życiowego, nauczyłem się ustrzegać błędów, ale jestem tylko człowiekiem, a w życie człowieka wpisane jest popełnianie błędów. 

Na dzisiaj to tyle